STREBEJKO Wiesław

Urodził się 27.03.1945 r. w Bydgoszczy. Zmarł 23.04.1994 r. w Gorzowie. Pochowany na tutejszym cmentarzu komunalnym w Zaułku Zasłużonych, ma tablicę w Alei Gwiazd na Starym Rynku.  
Absol­went Liceum Sztuk Plastycznych w Bydgoszczy. W Gorzowie mieszkał od 1974 r. do śmierci w 1994 r.  
   
   
   
   
Jego główną specjalnością były plakaty, które wyróżniały się skojarzeniami rodem z surrealizmu. Znak plastyczny stanowił w jego pracach opowieść o wydarzeniu, a jednocześnie był syntetycznym komentarzem do tego wydarzenia lub do problematyki, np. sztuki teatralnej. Zaprojektował ok. 250 plakatów, przede wszystkim do zdarzeń kulturalnych w Gorzowie oraz wielu miastach Polski.  
Miał wystawy indywidualne swoich plakatów w Gorzowie, Zielonej Górze, Wrocławiu, a także kilka we Francji, gdzie jego twórczość cieszyła się dużym zainteresowaniem.  
Jego prace znajdują się w Muzeum Plakatu w Wilanowie, w Muzeum Lubuskim im. Jana Dekerta w Gorzowie, w archiwach instytucji kultury, z którymi współpracował, w zbiorach prywatnych.  
Zajmował się także artystyczną fotografią, którą często wykorzystywał w plakatach.  
W latach 70-tych stawał do konkursu w ramach Dorocznych Wystaw Gorzowskiego Towarzystwa Fotograficznego i otrzymał nagrody:  
1974 – II nagroda za zestaw „Od 1 do 12”;  
1977 – III nagroda za „ETC”;  
1978 – I nagroda za „Nous sommes en marché”.  
Przygotował scenografię do ok. 30 sztuk (zazwyczaj razem z Ewą Strebejko), wystawianych w Gorzowie, Zielonej Górze, Szczecinie, Wałbrzychu, Katowicach, Wrocławiu.  
Teatr im. J. Osterwy w Gorzowie wystawiał następujące sztuki ze scenografią Wiesława i Ewy Strebejków:  
1985 – „Hollywood, czyli Święty las”, reż. Antoni Baniukiewicz;  
1985 – „Wariat i zakonnica”, reż. Wiesław Górski;  
1985 – „Tamerlan Wielki”, reż. Wiesław Górski;  
1986 – „Iwona, księżniczka Burgunda”, reż. Ryszard Major;  
1987 – „Wesele”, reż. Wiesław Górski;  
1987 – „Pułapka”, reż. Janusz Kozłowski;  
1989 – „Stachuriada”, reż. Marek Mokrowiecki;  
1990 – „Yo – yo”, reż. Leszek Czarnota;  
1990 – „Pastorałka”, reż. Leszek Czarnota;  
1991 – „Madame de Sade”, reż. Leszek Czarnota;  
1991 – „W małym dworku”, reż. Jacek Pazdro;  
1991 – „Niech żyje Wilno, wiwat Lwów”, reż. Halina Dzieduszycka;  
1992 – „Sługa dwóch panów”, reż. Leszek Czarnota;  
oraz ze scenografią wyłącznie Wiesława Strebejki:  
1993 – „Tango”, reż. Ryszard Major.  
Podejmował także próby reżyserii, np. „Pokojówki” Geneta w Lubuskim Teatrze im. Leona Kruczkowskiego w Zielonej Górze w 1992 r..  
W 1992 roku odbyła się w BWA w Gorzowie jubileuszowa wystawa retrospektywna z okazji 25. lat pracy artystycznej Wiesława Strebejki.  
Gabriela Balcerzakowa w artykule „Przypadek: Strebejko” („Lamus” 2005 nr 14) tak sumuje dorobek artystyczny Wiesława Strebejki: W przebiegu twórczości tego artysty nie następowały gwałtowne przemiany. Zawsze było to szukanie drogi „na skróty”: od substancji do esencji, odrzucanie literackości i celowanie w sens ogólny, spinający odległe znaczenia. Taki sposób myślenia plakacisty jest darem, który nazywamy talentem. Wiesław Strebejko był nim szczodrze obdarowany.