ZDZITOWIECKI Wincenty

 
ZDZITOWIECKI Wincenty  
   
Urodził się 1.01.1941 r. w Listopadówce w wołyńskie. Zmarł 8.04.2007 r. Pochowany na gorzowskim cmentarzu. Z rodziną w 1945 r. przyjechał do Drzewic, obecnie dzielnicy Kostrzyna nad Odrą. W Gorzowie zamieszkał w 1957 r., gdy rozpoczął naukę w szkole ponadpodstawowej. Ukończył Liceum Ogólnokształcące i Studium Dziennikarskie w Warszawie.  
   
   
   
   
Debiutował w wieku 16 lat. Publikował teksty dziennikarskie, wiersze i opowiadania w czasopismach lokalnych i ogólnopolskich. W latach siedemdziesiątych współprzewodniczył ruchom młodoliterackim w Gorzowie, m. in. Korespondencyjnemu Klubowi Młodych Pisarzy. Pracował na różnych stanowiskach: był ślusarzem, ale i redaktorem naczelnym pism zakładowych („Celuloza” i „Gorzowska Przemysłówka”), działał w branżowych związkach zawodowych.  
Najdłużej związany był z „Gobexem” (także w jego wcześniejszych wcieleniach), gdzie redagował kronikę firmy oraz „Gorzowskiego Liberała” – miesięcznik partii Kongres Liberalno-Demokratyczny w Lubuskiem.  
Miał gotowych kilka tomików poetyckich, ale w czasach twórczej aktywności Wincentego Zdzitowieckiego wydanie książki było niezmiernie trudne. Jego książki zaczęły ukazywać się dopiero w końcu lat 90-tych.  
Wydał książki:  
– „W tym przemysłowym ogrodzie” – wiersze, Gorzów 1998;  
– „Wiersze o Gorzowie”, Gorzów 1999;  
– „Wszechświat we mnie” – wiersze, Gorzów 2004;  
– „Niemoc mnie porusza” – wiersze, reportaże, opowiadania, Gorzów 2006.  
Wiersze i utwory prozatorskie publikował w pismach lokalnych: „Ziemia Gorzowska”, „Gazeta Lubuska”, „Gorzowskie Wiadomości Samorządowe”, „Panorama Gorzowska”, „Lubuskie Nadodrze”, „Pegaz Lubuski”, ostatnio „Nasze Forum” (pismo wydawane pod patronatem Lubuskiego Sejmiku Osób Niepełnosprawnych) oraz w innych pismach dla niepełnosprawnych: „Serce i Troska”, „Pochodnia”. W 2006 r. zdobył nagrodę za słuchowisko „Strzał” w XII Ogólnopolskim Konkursie Literackim im. Zdzisława Morawskiego.  
Wiersze Wincentego Zdzitowieckiego wyrastają z obserwacji świata, w którym żyje: najpierw do­minowała tematyka pracy, budowania, przemysłu. W „Wierszach o Gorzowie” ujawnił swoje sentymentalne związki z miastem, w którym osiadł na całe życie, a upływające lata i dojrzałość, niosą wnioski egzystencjalne, którymi autor dzieli się z czytelnikami w tomie „Wszechświat we mnie”.  
Był wiceprzewodniczącym Lubuskiego Oddziału Towarzystwa Zwalczania Chorób Mięśni, a choroba, która go dotknęła, stała się źródłem nowych tematów i przemyśleń. Z tych inspiracji powstała książka „Niemoc mnie porusza”.  
Jej bohaterami są niepełnosprawni sportowcy, zdobywcy medali olimpijskich i mistrzowie świata. Ale nie tyle sukces sportowy jest treścią tych opowieści, co proces przezwyciężanie siebie, ograniczeń, jakie rodzi niepełnosprawność fizyczna i łącząca się z nią słabość psychiczna. Pokonanie tych dysfunkcji jest największym wyczynem jego bohaterów. Wincenty Zdzitowiecki te klęski i zwycięstwa potrafił opisać wnikliwie, gdyż sam musiał przejść podobną drogę.