MAJOR Ryszard

Urodził się 28.02.1948 r. w Krakowie, absolwent filologii polskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego (1971) i wydziału reżyserii dramatu PWST w Warszawie (1975). Założyciel słynne­go studenckiego Teatru Pleonazmus, gdzie reżyserował pierwsze sztuki.  
Po studiach reżyserskich pracował jako reżyser w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku. W latach 1982-1990 był dyrektorem artystycznym Teatru Współczesnego w Szczecinie, a w latach 1990-93 kierował Bałtyckim Teatrem Dramatycznym im. J. Słowackiego w Koszalinie.  
   
Od 1995 do 2002 prowadził Teatr im. Juliusza Osterwy w Gorzowie jako jego dyrektor i kierownik artystyczny. Przez następne dwa lata był tu zatrudniony jako reżyser.  
Za swój debiut reżyserski uważa wystawienie „Teatru Pana Białoszewskiego” w Teatrze Pleonazmus (1971). W 1972 r., jako asystent Jerzego Jarockiego współuczestniczył w przygotowaniu „Aktów” według Wyspiańskiego, Witkiewicza i Mrożka, a w 1973 r. pod kierunkiem Jerzego Jarockiego przygotował przedstawienie dyplomowe – „Teatr osobny” Mirona Białoszewskiego w Teatrze Wybrzeże.  
Do końca 2006 r. reżyserował 135 sztuk na wielu scenach; oprócz teatrów, w których pracował, także w Warszawie, Krakowie, Łodzi, Bydgoszczy, Jeleniej Górze.  
W Gorzowie spod jego reżyserskiej ręki wyszły przedstawienia sztuk:  
1986 – „Iwona, księżniczka Burgunda” Witolda Gombrowicza,  
1993 – „Tango” Sławomira Mrożka,  
1994 – „Ubu król” Alfreda Jarry’ego,  
1995 – „Juwenilia” Stanisława Ignacego Witkiewicza,  
1995 – „Księżniczka Turandot” Carlo Gozziego,  
1996 – „Sen nocy letniej” Wiliama Szekspira,  
1997 – „Teatrzyk „Zielona Gęś” przedstawia…” Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego,  
1997 – „Uciekła mi przepióreczka” Stefana Żeromskiego,  
1998 – „Poskromienie złośnicy” Wiliama Szekspira,  
1998 – „Konrad Wallenrod” Adama Mickiewicza,  
1999 – „Taki nam się snuje dramat”, składanka fragmentów „Wesela” Stanisława Wyspiańskiego, „Matki” Stanisława Ignacego Witkiewicza, „Tanga” Sławomira Mrożka i „Ślubu” Witolda Gombrowicza,  
2000 – „Żegnaj, Judaszu” Ireneusza Iredyńskiego,  
2000 – „Kolacja dla głupca” Francisa Vebera,  
2000 – „Iwona, księżniczka Burgunda” Witolda Gombrowicza,  
2001 – „Kasia z Heilbronnu” Heinricha von Kleista,  
2001 – „Bunia” Roberta Cossy,  
2001 – „Odejście Głodomora” Tadeusza Różewicza,  
2002 – „Dekameron” Giovanniego Boccacia,  
2004 – „Śluby panieńskie” Aleksandra Fredry.  
W 2000 r. za reżyserię spektakli „Taki nam się snuje dramat” i „Żegnaj, Judaszu” otrzymał Nagrodę Kulturalną Prezydenta Miasta Gorzowa – „Motyla”.  
Przygotował wiele sztuk z klasyki literackiej, a przecież – jak sam stwierdza – czuje się przede wszystkim twórcą znaczących przedstawień sztuk Witolda Gombrowicza. W Gorzowie dwukrotnie wystawił „Iwonę, księżniczkę Burgunda” i fragmenty „Ślubu” w widowisku „Taki nam się snuje dramat”.  
We wszystkich wystawianych sztukach podejmował tematy trudne, rozrachunkowe. Poprzez sztukę mówił o współczesności, choć nigdy nie wprost, a za pomocą teatralnej metafory. W każdej z reżyserowanych sztuk demonstrował niezwykłą inwencję inscenizacyjną. Za znak firmowy sztuk Ryszarda Majora uznano swoiste parady postaci scenicznych, liczne przemarsze przez scenę w zróżnicowanym rytmie. Przywiązywał dużą wagę do rytmu przedstawienia i jego wielobarwności, nie tylko w kolorze. Jego przedstawienia zostały uznane przez krytykę za kwintesencję teatralności.