CRANZ August Friedrich

 Urodził się 26.09.1737 r. w Marwicach, gm. Lubiszyn (Marwitz/Neumark), zmarł 19.10.1801 r. w Berlinie. Pierwsze wykształcenie odebrał od ojca – pastora marwickiej parafii. Ukończył landsberską szkołę mieszczańską, studiował teologię oraz prawo. Dopiero w 1772 r. pojawił się jako guwerner u hrabiostwa Solms w Berlinie, następnie został Radcą Wojennym i Skarbowym w Kleve, skąd (z powodu zaniedbań) został usunięty.  
   
Wybrał barwne życie wagabundy. Z powodu zatargów i długów w 1784 r. przeniósł się do Hamburga. Stamtąd, skonfliktowany z poselstwem Holandii, także został wygnany. Osiadł w pobliskiej Altonie, gdzie poślubił majętną kobietę.  
Pisał wiersze i literaturę satyryczną, pozostawiając sporą spuściznę. Należał do pisarzy chętnie czytanych, także w wyższych kręgach, w tym samego króla Fryderyka Wielkiego, który wspierał go finansowo. Nawet okresowo znosząc nakładane na Cranza cenzury. Główny sukces twórczości Cranza opierał się na oświeceniowym charakterze – wspieraniu wolności, prawa i prawdy. Jego niespokojny, wojowniczy duch prowadził do literackiego udziału w sporach toczonych przez wielkich ówczesnego świata kultury i sztuki. Stając po stronie Wielanda (w tym Goethego i Schillera) przeciw obozowi księgarza Nicolai czy w hamburskim proteście przeciw pastorowi Goezemu, szczyt swego zaangażowania osiągnął nazbyt ostro odpowiadając na scenie (pamflety) Goethego i Schillera, atakujące mierną twórczość pomniejszych literatów. Płynne i zgrabne tony jego pióra dość szybko przebrzmiały, po śmierci popadł w zupełne zapomnienie.  
   
Wybór:  
„Galerie der Teufel”, 5 tomów, 1778;  
„Meine Lieblingsstunden in Briefen”, 2 tomy, 1786;  
„Nachricht von einer schönen That”, 1781;  
„Beiträge zur Chronika von Berlin”, 1781;  
„Charlatanerien in alphabetischer Ordnung als Beyträge zur Abbildung und zu den Meynungen des Jahrhunderts” 1781.